Ang daming dapat iprocess sa Third World Romance, kahit pa sabihin nating medyo preachy sya at overly explained na. Example yung linyang, “pinakaimportante, pinakasimple pero mahirap yung maging masaya.” Nag effort talaga yung creatives to downplay the drama whenever possible. Like dun sa 1st breakdown scene ni Charlie, sinabayan ng nagvibideoke na wala sa tono. Malayo yung shot, hindi yung cliche close up habang nag wawalling. Funny pa kasi humihigop ng cup noodle. Gutom is real.

May confrontation scene pa while serving the customers at sinabayan pa ng Angelus so nagpause sa sagutan para magdasal. Minsan inconvenient talaga ang religion, actually madalas. The devil is in that detail.

Feel good at escapist movie sya. Fine. Kasi nga mahirap maging masaya. Every chance you get is win kahit may pagka delulu na. Ang hindi lang happy ending ay di naparusahan yung isang kapitalista. Wala naman yata nakapansin.

Plus panalo talaga aktingan ni Charlie. Yung mata-mata acting sa pagbukas ng shoebox, ang daming subtext. Dun sa last scene, gusto ko talaga yung marunong magtimpla ng tawa, iyak at kilig sa isang bagsakan lang. I think mas challenging yun sa mata-mata acting.